YARAT Müasir İncəsənət Məkanı YARAT Rezidentləri Aqil Abdullayev (Azərbaycan), Laura Bianko (İtaliya), Mendi Merzaban (Kanada) və Aydan Mirzəyevanın (Azərbaycan) əsərlərindən ibarət "Digər dillər ucunda" qrup sərgisini təqdim edir.
Tarix: 18 aprel, saat 19:00
ARTIM Layihə Məkanı (İçərişəhər, Böyük Qala küç., 30, 001A)
Giriş sərbəstdir
"Digər dillər ucunda", hal-hazırda YARAT rezidentləri olan rəssamların qrup sərgisidir. Burada özünəməxsus dialoqu səhnələşdirən silsilə əsərlər təqdim edilib. İnstalyasiya və videolara qarşı müxtəlif yanaşmalardan istifadə etməklə, rəssamlar obyektlər, peyzajlar və şərhlər arasında əlaqə səhnələri yaradır, təqdim edilən məzmunun tərkib hissələri arasında bədii-fərdiləşdirilmiş qarşılıqlı əlaqələrə nail olurlar. Sərgi müəyyən dərəcədə rus filosofu və ədəbi tənqidçisi Mixail Baxtinin ideyaları və onun özünəməxsus dil nəzəriyyələrində təsvir edilmiş polifoniya ideyasından qaynaqlanır. O, öz fəlsəfi nəzəriyyələrində, belə bir fərziyyəni irəli sürür ki, söz, səslərin zəncirində bağlayıcı bənd və ya qarşılıqlı fəaliyyət matrisasında xana kimi nəzərdən keçirilə bilər. "Dostoyevski poetikasının problemləri" (1963) adlı yazısında, o, bir insanın digərinin söz dünyasında yaşadığını və tez-tez ifadələrin intertekstuallığı və fərqli dialekt, danışıq ilə üzləşdiyini qeyd edir. Bütün danışıqlar polifonik olur və özündə eyni zamanda bir çox səsləri, mənaları və nitqləri (dilləri) cəmləşdirir. Sözlərin istifadəsində gizlənən obrazlar və tarixlərlə bağlı anlayışlar, rəssamların bu dialoji reallığı əks etdirməsi üçün, hansı vizual və linqvistik alətləri araşdırmasına dair düşüncələrdə, çox əlverişli bir mövqe təklif edir.
Aqil Abdullayev bu sərgi məkanı üçün yaradılmış, "Mən dedim ki, biz aya uçuruq, amma biz heç dama da çıxa bilmədik" adlı instalyasiyasını təqdim edir. Bu instalyasiya, mövcud qadağalar çərçivəsində sosial və dini strukturlarla müəyyən edilən mövcud vəziyyətləri və situasiyaların reallığını araşdırır. Yarıya qədər yaşıl boyanmış ərazidə məkanda iki video əsər üz-üzə quraşdırılıb və mövqe baxımından rəssamın özünə qarşı ziddiyyət təşkil edir: ekranların birində tamaşaçı onu hekayəçi kimi görsə də, eyni zamanda, üzbəüz ekranda, namaza hazırlıq üçün yuyunma (dəstəmaz) prosedurasını həyata keçirir. Ekranlar arasında isə "Rəşidə damda" adlı fotoşəkil yerləşdirilib. İnstalyasiya ilk növbədə, sosiomədəni reallığın kritik problemlərinə yönəlib və burada, rəssam din və elm arasında münasibətlər haqqında öz şəxsi fikirlərini bildirir. Səthi baxış zamanı görünür ki, bu əsər, təzadlar və ziddiyyətlərin qarşılıqlı müqayisəsi üzərində qurulub; lakin, əsərləri daha yaxından nəzərdən keçirən zaman müəyyən olur ki, rəssam, böyük ehtimalla, bir-birinə uyuşmayan, müxtəlif dünyalar arasında dialoq qurmağa müvəffəq olub. Rəssam bədii və incə şəkildə, ehkamların, sözlərin və dünyanın dualist anlayışının etibarlılığını göstərən bədii hekayə formalaşdırır. Belə ki, bu mərasimlər mənəvi intuisiyaya, su ilə zahiri təmizlənmə vasitəsilə daxili təmizliyə, paklığa, çoxtərəfliliyin hərəkəti, dəyişdirilməsi və qəbuluna müraciət edir.
Laura Biankonun "Görünən şəhərlərdə" adlı dördkanallı videoinstalyasiyası öz ilhamını italyan yazıçısı İtalo Kalvinonun "Görünməz şəhərlər" (1972) adlı romanından götürüb. Müəllif öz əsərini "çoxüzlülük formasında kitab" kimi təyin edir. Əsər özündə uydurulmuş şəhərlərin təsvirini, habelə, təkcə hekayə epizodları deyil, həm də tədqiqatçı Marko Polo və imperator Xubilay arasında qurulmuş dialoq səhnələrini cəmləşdirir. Bu əsərin başlıca məqsədi, romanın hekayə strukturunun köməyi ilə, Bakının dolayı portretinin yaradılması ilə bağlı sınaq keçirmək idi. Çoxtərəfli kosmos kimi, bu portret müxtəlif uydurulmuş şəhərlərin fraqmentlərinin tutuşdurulması ilə formalaşır. Kalvino üçün şəhər "həndəsi rasionallıq və insan mövcudluğunun qarışıqlığı arasında gərginliyi" xarakterizə edir. Bu prinsipə əsaslanaraq, rəssam dörd təbii ünsür (torpaq, su, hava, od) ilə bağlı Zərdüştlük ənənəsini əks etdirir ki, bu da öz növbəsində təbiətin mürəkkəb quruluşunda əriyən, demək olar ki, dəqiq və ya "həndəsi" baxımdan dəqiq strukturu müəyyən etməyin ilk cəhdlərindən biri sayıla bilər. Kalvinonun tematik prinsipi ilə vahid şəkildə dördelementli təsnifat sistemini nəzərdən keçirməklə, o, uyğun mövzu (bədən, yaddaş, nişan, arzu) ilə hər bir təbii ünsürü qoşa-qoşa uyğunlaşdıraraq, öz fərdi sistemini yaradır. Bu halda, hər bir şəhəri bir elementin və bir mövzunun uyğunluğunun nəticəsi hesab etmək olar. O, qəfildən sənədli film rejissorunun hekayəsindən oyun bədii kinohekayəsinə (və əksinə) keçir və həm orada, həm də burada Bakının obrazları üçün yeni cizgilər əlavə edir.
Mendi Merzabanın "Sahilboyu yaxınlıq" adlı instalyasiyası, vinetka formasında qısa, sakit səhnələrin diskursu kimi meydana çıxan təbii və şəhər məkanlarının şaquli layihələndirilmiş diptixlərinin silsiləsidir. Şəxsi təcrübə epizodlarının seçimindən, ordan-burdan eşidilmiş hekayələr və tarixi hadisələrdən yaradılmış qoşa səhnəciklər paralel dünyaların görüşü kimi əks olunur. Onların virtual adları, məkan, siyasi və iqtisadi assosiasiyalar sayəsində baş verən incə gərginliyi meydana gətirir. Bu ikiləşdirilmiş səhnələr arasında, Xəzər dənizinin dalğalarına oxşar şəkildə, Böyük Qafqaz dağlarının alçaq hündürlüklərindən qalxan, daim sahilə doğru can atan, sonsuz olaraq geri çəkilən duman var. Digər səhnədə işıldayan, suda həll edilməyən yağ qovuqları qəfildən sakit sulardan qalxır və eyni zamanda, buludlar günəşin qarşısını bağlayır; bu isə ümumilikdə dörd ünsürün (su/hava, | yağ/günəş) obrazının nəqərati kimi görünür. Çayın sıldırımlı sahilindən düşən sınıq parça, 1930-cu ildə Bibiheybətdə neft yatağında eşşəyin hərəkəti üzərinə qoyulur; yaşıllaşan istixanadan "çevrilmiş", məkanda "asılı qalan" çay axır və eyni zamanda, qonşu səhnəcikdə, sovet dövrünün neft buruqlarının üzərindən, Şıxov çimərliyində, Xəzər dənizi boyunca "selfi" çəkdirən, yoldan keçən insanlar əks olunub.
"Əkizlər" adlı əsərində, Aydan Mirzəyeva, ağacın strukturunu və möhtəşəm xüsusiyyətlərini işıqlandıran silsilə əsərlərini davam etdirir. Rəssamın erkən işləri kimi, bu əsər də ən son elmi biliklərə əsaslanır: ağaclar, onlara bir-birləri ilə ünsiyyət qurmağa imkan verən kök sistemləri vasitəsilə, ağrını qeydə ala, əşyaları tanıya, hətta, bir-birini müdafiə edə və qayğı göstərə bilərlər. Ağacın incə naxışlarını təkrarlayan müxtəlif rənglərdən istifadə etməklə, rəssam, bu mürəkkəb sistemi daha dərindən araşdırır, hava və inkişafın təsirinə məruz qalan dəyişkən obyektləri araşdırır, təbiət proseslərinin dinamikasının estetikasını əyani şəkildə nümayiş etdirir. Bu silsilədən olan nümunədə əks edilən taxta panellər bir-biri ilə üz-üzə quraşdırılıb və materialın gizli, kommunikativ aspektini vurğulayır.
Rəssamlar haqqında
Aqil Abdullayev (d.1992, Bakı) əsasən hərəkətli təsvir, performans və fotoşəkil kimi medialarda çalışır. O, Nottingem Trent Universitetinin təsviri incəsənət fakültəsini fərqlənmə diplomu (bakalavr) ilə bitirib və 2018-ci il Bloomberg New Contemporaries mükafatına və Birləşmiş Krallıq, Nottingemdə One Throsby Street qalereyasının "Attic Residency" proqramının iştirakçısı adına layiq görülüb. Öz çoxjanrlı əsərlərində o Qafqaz identikliyini araşdırır, identiklik və cəmiyyət haqqında dialoqu genişləndirməyə, feminizm və kişilik, ictimai və şəxsi həyat, Qərb və Şərq mədəni standartları kimi ziddiyyət təşkil edən mövzuları işıqlandırmağa çalışaraq, onlar arasında körpülər qurur.
Laura Bianko (d. 1990, Milan/İtaliya) italiyalı kinorejissor, kinomontajçı və vizual rəssamdır. Milanda NABA (Təsviri İncəsənət üzrə Yeni Akademiya) universitetinin media dizaynı və multimediya sənəti üzrə bakalavr dərəcəsi (fərqlənmə diplomu) ilə bitirəndən sonra, əsasən sənədli, eksperimental filmlər və animasiya sahəsində çalışmağa başlayıb. Onun filmləri İtaliyada və digər ölkələrdə film festivallarında, art qalereyalarında və mədəni tədbirlərdə nümayiş etdirilib.
Mendi Merzaban (d. 1987, Saaskaton/Kanada) əsas diqqəti ərəb modernizminə yönəltməklə, rəssam və müasir incəsənət üzrə kurator kimi çalışır. Onun araşdırmaları hərəkətli təsvir, mətn və çap işi vasitəsilə şəfqət, yaddaş və dil məsələlərini nəzərdən keçirən təcrübələrə əsaslanır. O, Britaniya Kolumbiyası Universitetinin Təsviri İncəsənət və Antropologiya fakültəsinin məzunudur və MIT Architecture təhsil ocağında magistr dərəcəsini almağı planlaşdırır (2019-2021).
Aydan Mirzəyeva (d. 1992, Bakı) Azərbaycan Dövlət İncəsənət Akademiyasının sənaye dizaynı fakültəsini bitirib (2010-2014). O , 2017 və 2018-ci illərdə ARTIM Lab layihəsində uğurla iştirak edib və qrant qalibi olaraq, YARAT Studios rezidentinə çevrilib. 2018-ci ildə, o, Kiyevdə (Ukrayna) "Art Prospect" rezidentura proqramında iştirak edib. Onun əsərləri Azərbaycan, BƏƏ və Ukraynada nümayiş edilib. Öz ən son əsərində, ağac materialların gizli dinamikasını və onların emal imkanlarını araşdırır.
YARAT Rezidentura Proqramı
YARAT Müasir İncəsənət Məkanı, hər ilin sonunda (sentyabr ayında) rəssamları rezidentura proqramında iştirak üçün müraciət etməyə dəvət edir. Proqram üç mərhələyə bölünüb (yanvar-aprel, aprel-iyul, sentyabr-dekabr) və qrantların təqdim edildiyi rəssamlar, üç ay ərzində Bakıda işləmək və yaşamaq imkanı əldə edirlər. Hər bir mərhələdə iki beynəlxalq və iki yerli rezident iştirak edir. YARAT Rezidentura Proqramı, müxtəlif mövzular üzrə araşdırmaların aparıldığı açıq təcrübələrə və Qafqaz regionunun araşdırılmasına maraq göstərən rəssamlar üçün açıqdır. Proqram çərçivəsində rezidentlər öz həmkarları, habelə beynəlxalq səviyyəli incəsənət peşəkarları ilə müzakirələr aparmaq, eləcə də Azərbaycanın müxtəlif bölgələrinə səfərlər etmək imkanı əldə edirlər. Rezidenturanın sonunda uğurlu sənət əsərləri Bakıdakı ARTIM Layihə Məkanında nümayiş etdirilir. YARAT Rezidentura Proqramı əsasən ingilis dilində aparılır.
Sərginin tarixləri: 18 aprel – 10 may
İş rejimi: Çərşənbə axşamı – Bazar, 12:00 – 20:00
Giriş sərbəstdir
Ətraflı məlumat üçün: www.yarat.az; 0125051414
_______
Пространство Современного Искусства YARAT объявляет о проведении групповой выставки "На кончиках чужих языков", где свои работы представят резиденты YARAT Агиль Абдуллаев (Азербайджан), Лаура Бьянко (Италия), Мэнди Мерзабан (Канада) и Айдан Мирзаева (Азербайджан).
День открытия: 18 апреля, 19:00
Адрес: Проектное Пространство ARTIM, Ичеришехер, ул. Беюк Гала 30, 001A
Вход свободный
«На кончиках чужих языков» – это групповая выставка художников, которые в данное время являются резидентами YARAT. На выставке представлена подборка работ, каждая из которых подразумевает своеобразный диалог. Варьируя подходы к инсталляции и видео, художники создают сцены общения между объектами, пейзажами и комментариями, добиваясь художественно-персонифицированного взаимодействия между составными частями представленного контента. Выставка в какой-то мере опирается на идеи русского философа Михаила Бахтина и его своеобразной теории языка, в которой он выдвигает предположение о том, что слово может рассматриваться как звено в цепочке голосов или ячейка в матрице взаимодействия. В своем сочинении «Проблемы поэтики Достоевского» (1963) он отмечает, что человек живет в мире чьих-то слов, часто наталкиваясь на интертекстуальность выражений и чуждое произношение. Принятие образов и историй, скрытых в использовании слов, позволяет занять выигрышную позицию при размышлениях о том, какими визуальными и лингвистическими приемами художники исследуют строй языка, приводя в действие эту диалогическую реальность.
Агиль Абдуллаев представляет инсталляцию «Я говорил, что мы к луне идем, однако и до крыши не добра́лись”, созданную именно для данного выставочного пространства. Инсталляция ставит под сомнение точность существующих условий и ситуаций, определяемых социальными и религиозными структурами, которые ограничены существующими табу. В окрашенном до половины в зеленый цвет пространстве лицом к лицу установлены две видео-работы, позиционно противопоставляющие художника самому себе: на одном экране зритель видит его как рассказчика, в то время, как на экране напротив он совершает омовение, предписанное к исполнению перед молитвой-намаз. А посередине выставлена фотография «Рашида – крыша». Инсталляция, в первую очередь, обращена к критическим проблемам социокультурной реальности, находясь в которой художник высказывает свое мнение о взаимоотношениях между религией и наукой. При поверхностном взгляде кажется, что работа построена на противопоставлении контрастов; однако, при более глубоком рассмотрении видно, что художнику удается построить диалог между, казалось бы, несовместимыми, разными мирами. Поэтичным и тонким образом он формирует художественный рассказ, ставящий под сомнение верность догм, слов и дуалистического понимания мира. Похоже, что ключ к данной работе кроется в сцене омовения, поскольку этот ритуал обращается к духовной интуиции, внутреннему очищению через внешнее очищение водой, что означает движение, изменение и принятие многообразия.
Четырехканальная видеоинсталляция Лауры Бианко под названием «Видимые города» черпает вдохновение из романа Итало Кальвино «Невидимые города» (1972). Автор определяет свою работу как «книга в форме многогранника». Она содержит описания вымышленных городов, включая не только повествовательные эпизоды, но и постановочные сцены диалога между исследователем Марко Поло и императором Хубилаем. Целью данной работы было провести эксперимент по созданию косвенного портрета Баку при помощи повествовательной структуры романа. Подобно многогранному космосу, этот портрет складывается из сопоставления фрагментов разных вымышленных городов. Для Кальвино город символизирует «напряжение между геометрической рациональностью и путаницей человеческого существования». Исходя из этого принципа, художник показывает зороастрийскую традицию четырех стихий (земля, вода, воздух, огонь), которая может считаться одной из первых попыток идентифицировать точную – почти «геометрически» точную структуру, таящуюся за сложным устройством природы. Рассматривая четырехэлементную систему классификации в единстве с тематическим принципом Кальвино, она создает свою собственную систему, попарно сочетая каждую стихию с соответствующей темой (тело, память, знак, желание). Тогда каждый город можно считать результатом сочетания одного элемента и одной темы. Она перескакивает с рассказа документалиста к игровому кинорассказу и обратно, и тут, и там дополняя новые штрихи к образу Баку.
Инсталляция Мэнди Мерзабан «Прибрежная близость» – это серия спроецированных вертикальных диптихов природных и городских пространств, которые появляются как дискурс коротких, тихих сцен в виньетке. Созданные из подборки эпизодов личного опыта, услышанных рассказов и исторических событий, парные сценки смотрятся как встреча параллельных миров. Их виртуальная перекличка создает тонкое напряжение, возникающее благодаря пространственным, политическим и экономическим ассоциациям. Среди этих сдвоенных сцен – туман, поднимающийся с невысоких вершин Большого Кавказа подобно волнам Каспийского моря, бесконечно отступающим обратно, совершив свое извечное движение к берегу. В другой сцене светящиеся, нерастворимые пузырьки масла спонтанно поднимаются из тихих вод, в то время как облака закрывают солнце, что в целом смотрится рефреном образа четырех стихий (вода / воздух | масло / солнце). Излом падающей с обрыва реки накладывается на движение осла на нефтепромысле Биби-Эйбат в 1930 году; из зеленеющего парника вытекает опрокинутая, подвешенная в пространстве река, в то время как в соседней сценке изображены прохожие, снимающие селфи вдоль Каспия на шиховском пляже поверх нефтяных вышек советского времени.
В работе «Близнецы» Айдан Мирзаева продолжает свою серию, освещающую структуру и изумительные особенности дерева. Как и ее ранние произведения, эта работа основана на самых последних научных познаниях о том, что деревья могут регистрировать боль, узнавать предметы и даже защищать друг друга и проявлять заботу посредством корневой системы, позволяющей им общаться друг с другом. Используя различные цвета, повторяющие тонкие узоры древесины, художник еще глубже исследует красоту сложной системы, исследуя изменчивые объекты, подверженные воздействию погоды и росту, наглядно демонстрируя эстетику динамики природных процессов. Деревянные панели в данном образце ее серии установлены прямо напротив друг друга, подчеркивая скрытый, коммуникативный аспект материала.
О художниках
Агиль Абдуллаев (1992 г.р., Баку), предпочитает работать в технике движущегося изображения, фотографии и перформанса. Окончил с отличием бакалавриат по изобразительному искусству в университете Ноттингем Трент (2018), был отобран в бенефицианты организации Bloomberg New Contemporaries (2018), а также получил ‘Attic Residency’ от агентства One Throsby Street в Ноттингеме (Великобритания). В своих многожанровых работах он исследует Кавказскую идентичность, стараясь развернуть диалог об идентичности и обществе, осветить контрастирующие темы, например – феминизм и мужественность, общественная жизнь и частная, западные и восточные культурные стандарты, наводя мосты между этими темами.
Лаура Бианко (1990 г.р., Милан/Италия) является итальянской кинематографисткой, монтажером и художником визуальных жанров. Окончив с отличием бакалавриат по курсу медиа-дизайн и мультимедийные искусства в NABA (Новая Академия Изобразительного Искусства) в Милане, она начала работать преимущественно на стыке документального, экспериментального кино и анимации. Ее фильмы демонстрировались на кинофестивалях, в художественных галереях и культурных мероприятиях, как в Италии, так и за ее пределами.
Мэнди Мерзабан (1987 г.р., Сааскатон/Канада) является художником и куратором в области современного искусства, фокусируется на арабском модернизме. Ее творчество, базируясь на исследованиях, является взглядом на аффект, память и языки, а воплощается в таких форматах, как движущееся изображение, текст и принтерные работы. Она окончила Университет Британской Колумбии по курсу изобразительное искусство и сейчас является студентом магистратуры (2019-2021) в школе архитектуры MIT (Массачусетский Технологический Институт).
Айдан Мирзаева (1992 г.р., Баку), окончила факультет промышленного дизайна Азербайджанской Государственной Академии Художеств (2010-2014). Она успешно участвовала в проекте ARTIM Lab 2017/2018 гг. и, выиграв грант, стала резидентом YARAT Studios. В 2018 г. она участвовала в программе резидентуры Art Prospect в Киеве (Украина). Ее работы были представлены в Азербайджане, ОАЭ и Украине. В своей самой новой работе она исследует скрытую динамику и возможности обработки древесных материалов.
Программа Резидентуры YARAT
Пространство Современного Искусства YARAT в конце каждого года (в сентябре) приглашает художников к участию в программе резидентуры. Программа разделена на три этапа (январь-апрель, апрель-июль, сентябрь-декабрь) и художники, которым предоставляются гранты, получаются возможность работать и жить в Баку в течение трех месяцев. В каждом этапе участвуют два международных и два местных резидента.
Программа Резидентуры YARAT открыта для практики по исследованию различных тем, и для художников, проявляющих интерес к изучению Кавказского региона. В ходе программы резиденты имеют возможность вести обсуждения со своими коллегами, так же профессионалами искусства международного уровня, кроме того, совершать поездки в регионы Азербайджана. В заключении резидентуры успешные произведения искусства демонстрируются в Проектном Пространстве ARTIM. Программа Резидентуры YARAT проводится в основном на английском языке.
Дни выставки: 18 апреля – 10 мая
Режим работы выставки: Вторник – Воскресенье, 12:00 – 20:00
Дополнительная информация: www.yarat.az; 0125051414
_______
YARAT Contemporary Art Space is pleased to announce the group exhibition "On the tip of other tongues" with works by YARAT residents Agil Abdullayev (AZ), Laura Bianco (Italy), Mandy Merzaban (Canada), Aydan Mirzayeva (AZ).
Opening Date: 18th of April, 7 pm
Address: ARTIM Project Space Old City (Icherisheher) Boyuk Gala Street 30, 001A
Admission is free
"On the tip of other tongues", a group exhibition of YARAT’s current artists in residence, brings together a series of works that intimate scenes of dialogue. Through varying approaches to installation and video, the artists create moments of correspondence between objects, landscapes and narratives through fictionalised encounters. The exhibition draws loosely on Russian philosopher Mikhail Bakhtin and his seminal theories on language, where he proposes how the word can be regarded as a nexus of voices and a matrix of interactions. In his seminal text Problems of Dostoevsky's Poetics (1963), he mentions how one lives in a world of other’s words; frequently referring to the intertextuality of expression and the inherent otherness of utterance. The notion of realms and histories hidden in the usage of words offers a vantage point from which to reflect on the ways the artists explore the re-sequencing of language, both visual and linguistic, to enact this dialogic reality.
Agil Abdullayev’s site-specific installation "I said, we are going to the moon and we even didn't make it to the roof" questions the certainty of existing conditions and situations of the social and religious structures within existing taboos. Two video works are installed face-to-face in the half green painted space, juxtaposing the artist positions himself as a narrator and the act of the washing procedure to be prepared for praying, in the middle the photograph "Rashida is the roof" is displayed. The installation refers mainly to the critical problems of social and cultural reality in which the artist offers his opinion on the relationship between religion and science. Looking superficially the work plays with contrasts; however, at a deeper level of observation, the artist manages to create dialogues between seemingly incompatible, different worlds. In a poetic and subtle way, he forms a fictive narrative, questioning the validity of dogmas, the word, and a dualistic understanding of the world. The washing scene seems to convey the key, as this ritual applies to the spiritual intuition and the inner purification through water, that stands for moving, changing and acceptance of diversity.
Laura Bianco’s four-channel video installation In Visible Cities takes inspiration from Italo Calvino’s novel Invisible Cities (1972). Defined by the author as a "polyhedron shaped book", it comprises descriptions of fictional cities divided into thematic groups and feature moments of dialogue between the explorer Marco Polo and the emperor Kublai Khan. The work aims to experiment with the novel’s narrative structure to draw an indirect portrait of Baku. As a polyhedric kosmos, it only exists as a juxtaposition of fragments of different fictional cities. For Calvino, the symbol of the city expresses «the tension between geometric rationality and the tangle of human existences». With this in mind, the artist draws on the Zoroastrian tradition of the four basic elements (earth, water, air, fire), which could be considered as one of the first attempts to identify a precise – almost "geometric" – structure behind the tangled complexity of nature. Considering the four elemental system of classification and Calvino’s thematic one, she creates her own one, pairing the different elements with corresponding themes (body, memory, sign, desire). Each city is then the result of the combination of an element and a theme. By playing in between documentarist approaches and fictional storytelling, each one depict something of Baku.
Mandy Merzaban’s installation Littoral intimacies is a series of projected, vertical diptychs of natural and urban spaces that appear as brief, quiet vignettes of scenes in discourse. Drawn from collected personal encounters, imparted stories and historical minutiae, the paired scenes play out as encounters between parallel worlds. Their virtual relationships intimate subtle tensions that arise from their spatial, political or economic associations. Among these dual scenes include of fog lifting from a low peak of the Greater Caucasus mountains as waves from the Caspian sea endlessly retreat in a reverse primordial movement. In another scene luminous, insoluble, oil bubbles rise spontaneously from calm waters, while clouds occlude the sun in a re-formulation of the four elements (water/air | oil/sun). A waning river changes direction against the movement of a 1930 Bibi Heybat oil donkey; an inverted suspended river drains from a regrowing greenhouse, while another scene shows passersby taking selfies along the Caspian above the Soviet oil rigs of Shikov beach.
In her work “Twins” Aydan Mirzayeva continues her series highlighting the structure and fascinating particularities of wood. As her earlier pieces it is based on the most recent scientific knowledge that trees can register pain, learn things, and even protect and care for each other trough a root network that enables to communicate with each other. Using different colours following the delicate wooden patters the artist furthermore explores the beauty of a complex system investigating transient objects exposed to weather and growth and making visible aesthetics of dynamics and processes in nature. In the current version of their series, the wooden panels are hung directly opposite, highlighting the hidden, communicative aspect of the material.
Biographies
Agil Abdullayev, (b. 1992, Baku) primarily working in moving image, photography and performance graduated from BA Fine Arts with First Class Hounour at Nottingham Trent University (2018), has been selected for Blooberg New Contemporaries (2018), being recipient of "Attic Residency" by One Thorsby Street in Nottingham, UK. His multidisciplinary practice examines the Caucasian identity aiming to facilitate a dialogue of identity and society with the contrast of the subjects such as femininity and masculinity, public life and private life, western and eastern cultural standards and bridging the spaces between these subjects.
Laura Bianco (b. 1990, Milan/Italy) is an Italian filmmaker, film editor and visual artist. After a BA (Hons) in Media Design and Multimedia Arts at NABA (New Academy of Fine Arts) in Milano, she started working mostly at the intersection of documentary, experimental films and animation. Her films have been screened in film festivals, art galleries and cultural events in Italy and abroad.
Mandy Merzaban (b. 1987, Saaskaton/Canada) is an artist and a curator of modern and contemporary art with a focus on Arab modernism. Her research based practice looks at affect, memory and language through moving image, text and printmaking. She is a graduate of Fine Arts and Anthropology from the University of British Columbia and an upcoming Masters student at MIT Architecture (2019-2021).
Aydan Mirzayeva (b. 1992, Baku) graduated from the Azerbaijan Academy of Fine Arts in Industrial Design (2010-2014). She participated successfully in the ARTIM Lab project 2017/2018 and was granted with a residency at YARAT Studios. In 2018 she participated in the Art Prospect Residency Program in Kiev (Ukraine). Her work has been featured in Azerbaijan, UAE and Ukraine. Her most recent work explores aesthetics of hidden dynamics and processes of wood material.
YARAT Residency Program
YARAT Contemporary Art Space invites artists to apply for the residency programme of end every year (september). The programme is divided into three periods (January–April, April-July, September-December) and grants selected artists an opportunity to live and work in Baku for up to three months. Each period hosts two international and two local residents. YARAT Residency Programme is open for artists who are engaged in open, research-based practice across disciplines and show an interest in discovering the Caucasus region. The programme engages residents in discussions with fellow artists and international arts professionals, as well as travel around Azerbaijan. Artworks resulting from the residence are exhibited at the ARTIM Project Space, Baku. YARAT Residency programme is predominantly conducted in English.
Exhibition dates: 18th of April – 10th of May
Working hours: Tuesday – Sunday, 12 pm – 8pm
For more information: www.yarat.az; 0125051414
Tarix: 18 aprel, saat 19:00
ARTIM Layihə Məkanı (İçərişəhər, Böyük Qala küç., 30, 001A)
Giriş sərbəstdir
"Digər dillər ucunda", hal-hazırda YARAT rezidentləri olan rəssamların qrup sərgisidir. Burada özünəməxsus dialoqu səhnələşdirən silsilə əsərlər təqdim edilib. İnstalyasiya və videolara qarşı müxtəlif yanaşmalardan istifadə etməklə, rəssamlar obyektlər, peyzajlar və şərhlər arasında əlaqə səhnələri yaradır, təqdim edilən məzmunun tərkib hissələri arasında bədii-fərdiləşdirilmiş qarşılıqlı əlaqələrə nail olurlar. Sərgi müəyyən dərəcədə rus filosofu və ədəbi tənqidçisi Mixail Baxtinin ideyaları və onun özünəməxsus dil nəzəriyyələrində təsvir edilmiş polifoniya ideyasından qaynaqlanır. O, öz fəlsəfi nəzəriyyələrində, belə bir fərziyyəni irəli sürür ki, söz, səslərin zəncirində bağlayıcı bənd və ya qarşılıqlı fəaliyyət matrisasında xana kimi nəzərdən keçirilə bilər. "Dostoyevski poetikasının problemləri" (1963) adlı yazısında, o, bir insanın digərinin söz dünyasında yaşadığını və tez-tez ifadələrin intertekstuallığı və fərqli dialekt, danışıq ilə üzləşdiyini qeyd edir. Bütün danışıqlar polifonik olur və özündə eyni zamanda bir çox səsləri, mənaları və nitqləri (dilləri) cəmləşdirir. Sözlərin istifadəsində gizlənən obrazlar və tarixlərlə bağlı anlayışlar, rəssamların bu dialoji reallığı əks etdirməsi üçün, hansı vizual və linqvistik alətləri araşdırmasına dair düşüncələrdə, çox əlverişli bir mövqe təklif edir.
Aqil Abdullayev bu sərgi məkanı üçün yaradılmış, "Mən dedim ki, biz aya uçuruq, amma biz heç dama da çıxa bilmədik" adlı instalyasiyasını təqdim edir. Bu instalyasiya, mövcud qadağalar çərçivəsində sosial və dini strukturlarla müəyyən edilən mövcud vəziyyətləri və situasiyaların reallığını araşdırır. Yarıya qədər yaşıl boyanmış ərazidə məkanda iki video əsər üz-üzə quraşdırılıb və mövqe baxımından rəssamın özünə qarşı ziddiyyət təşkil edir: ekranların birində tamaşaçı onu hekayəçi kimi görsə də, eyni zamanda, üzbəüz ekranda, namaza hazırlıq üçün yuyunma (dəstəmaz) prosedurasını həyata keçirir. Ekranlar arasında isə "Rəşidə damda" adlı fotoşəkil yerləşdirilib. İnstalyasiya ilk növbədə, sosiomədəni reallığın kritik problemlərinə yönəlib və burada, rəssam din və elm arasında münasibətlər haqqında öz şəxsi fikirlərini bildirir. Səthi baxış zamanı görünür ki, bu əsər, təzadlar və ziddiyyətlərin qarşılıqlı müqayisəsi üzərində qurulub; lakin, əsərləri daha yaxından nəzərdən keçirən zaman müəyyən olur ki, rəssam, böyük ehtimalla, bir-birinə uyuşmayan, müxtəlif dünyalar arasında dialoq qurmağa müvəffəq olub. Rəssam bədii və incə şəkildə, ehkamların, sözlərin və dünyanın dualist anlayışının etibarlılığını göstərən bədii hekayə formalaşdırır. Belə ki, bu mərasimlər mənəvi intuisiyaya, su ilə zahiri təmizlənmə vasitəsilə daxili təmizliyə, paklığa, çoxtərəfliliyin hərəkəti, dəyişdirilməsi və qəbuluna müraciət edir.
Laura Biankonun "Görünən şəhərlərdə" adlı dördkanallı videoinstalyasiyası öz ilhamını italyan yazıçısı İtalo Kalvinonun "Görünməz şəhərlər" (1972) adlı romanından götürüb. Müəllif öz əsərini "çoxüzlülük formasında kitab" kimi təyin edir. Əsər özündə uydurulmuş şəhərlərin təsvirini, habelə, təkcə hekayə epizodları deyil, həm də tədqiqatçı Marko Polo və imperator Xubilay arasında qurulmuş dialoq səhnələrini cəmləşdirir. Bu əsərin başlıca məqsədi, romanın hekayə strukturunun köməyi ilə, Bakının dolayı portretinin yaradılması ilə bağlı sınaq keçirmək idi. Çoxtərəfli kosmos kimi, bu portret müxtəlif uydurulmuş şəhərlərin fraqmentlərinin tutuşdurulması ilə formalaşır. Kalvino üçün şəhər "həndəsi rasionallıq və insan mövcudluğunun qarışıqlığı arasında gərginliyi" xarakterizə edir. Bu prinsipə əsaslanaraq, rəssam dörd təbii ünsür (torpaq, su, hava, od) ilə bağlı Zərdüştlük ənənəsini əks etdirir ki, bu da öz növbəsində təbiətin mürəkkəb quruluşunda əriyən, demək olar ki, dəqiq və ya "həndəsi" baxımdan dəqiq strukturu müəyyən etməyin ilk cəhdlərindən biri sayıla bilər. Kalvinonun tematik prinsipi ilə vahid şəkildə dördelementli təsnifat sistemini nəzərdən keçirməklə, o, uyğun mövzu (bədən, yaddaş, nişan, arzu) ilə hər bir təbii ünsürü qoşa-qoşa uyğunlaşdıraraq, öz fərdi sistemini yaradır. Bu halda, hər bir şəhəri bir elementin və bir mövzunun uyğunluğunun nəticəsi hesab etmək olar. O, qəfildən sənədli film rejissorunun hekayəsindən oyun bədii kinohekayəsinə (və əksinə) keçir və həm orada, həm də burada Bakının obrazları üçün yeni cizgilər əlavə edir.
Mendi Merzabanın "Sahilboyu yaxınlıq" adlı instalyasiyası, vinetka formasında qısa, sakit səhnələrin diskursu kimi meydana çıxan təbii və şəhər məkanlarının şaquli layihələndirilmiş diptixlərinin silsiləsidir. Şəxsi təcrübə epizodlarının seçimindən, ordan-burdan eşidilmiş hekayələr və tarixi hadisələrdən yaradılmış qoşa səhnəciklər paralel dünyaların görüşü kimi əks olunur. Onların virtual adları, məkan, siyasi və iqtisadi assosiasiyalar sayəsində baş verən incə gərginliyi meydana gətirir. Bu ikiləşdirilmiş səhnələr arasında, Xəzər dənizinin dalğalarına oxşar şəkildə, Böyük Qafqaz dağlarının alçaq hündürlüklərindən qalxan, daim sahilə doğru can atan, sonsuz olaraq geri çəkilən duman var. Digər səhnədə işıldayan, suda həll edilməyən yağ qovuqları qəfildən sakit sulardan qalxır və eyni zamanda, buludlar günəşin qarşısını bağlayır; bu isə ümumilikdə dörd ünsürün (su/hava, | yağ/günəş) obrazının nəqərati kimi görünür. Çayın sıldırımlı sahilindən düşən sınıq parça, 1930-cu ildə Bibiheybətdə neft yatağında eşşəyin hərəkəti üzərinə qoyulur; yaşıllaşan istixanadan "çevrilmiş", məkanda "asılı qalan" çay axır və eyni zamanda, qonşu səhnəcikdə, sovet dövrünün neft buruqlarının üzərindən, Şıxov çimərliyində, Xəzər dənizi boyunca "selfi" çəkdirən, yoldan keçən insanlar əks olunub.
"Əkizlər" adlı əsərində, Aydan Mirzəyeva, ağacın strukturunu və möhtəşəm xüsusiyyətlərini işıqlandıran silsilə əsərlərini davam etdirir. Rəssamın erkən işləri kimi, bu əsər də ən son elmi biliklərə əsaslanır: ağaclar, onlara bir-birləri ilə ünsiyyət qurmağa imkan verən kök sistemləri vasitəsilə, ağrını qeydə ala, əşyaları tanıya, hətta, bir-birini müdafiə edə və qayğı göstərə bilərlər. Ağacın incə naxışlarını təkrarlayan müxtəlif rənglərdən istifadə etməklə, rəssam, bu mürəkkəb sistemi daha dərindən araşdırır, hava və inkişafın təsirinə məruz qalan dəyişkən obyektləri araşdırır, təbiət proseslərinin dinamikasının estetikasını əyani şəkildə nümayiş etdirir. Bu silsilədən olan nümunədə əks edilən taxta panellər bir-biri ilə üz-üzə quraşdırılıb və materialın gizli, kommunikativ aspektini vurğulayır.
Rəssamlar haqqında
Aqil Abdullayev (d.1992, Bakı) əsasən hərəkətli təsvir, performans və fotoşəkil kimi medialarda çalışır. O, Nottingem Trent Universitetinin təsviri incəsənət fakültəsini fərqlənmə diplomu (bakalavr) ilə bitirib və 2018-ci il Bloomberg New Contemporaries mükafatına və Birləşmiş Krallıq, Nottingemdə One Throsby Street qalereyasının "Attic Residency" proqramının iştirakçısı adına layiq görülüb. Öz çoxjanrlı əsərlərində o Qafqaz identikliyini araşdırır, identiklik və cəmiyyət haqqında dialoqu genişləndirməyə, feminizm və kişilik, ictimai və şəxsi həyat, Qərb və Şərq mədəni standartları kimi ziddiyyət təşkil edən mövzuları işıqlandırmağa çalışaraq, onlar arasında körpülər qurur.
Laura Bianko (d. 1990, Milan/İtaliya) italiyalı kinorejissor, kinomontajçı və vizual rəssamdır. Milanda NABA (Təsviri İncəsənət üzrə Yeni Akademiya) universitetinin media dizaynı və multimediya sənəti üzrə bakalavr dərəcəsi (fərqlənmə diplomu) ilə bitirəndən sonra, əsasən sənədli, eksperimental filmlər və animasiya sahəsində çalışmağa başlayıb. Onun filmləri İtaliyada və digər ölkələrdə film festivallarında, art qalereyalarında və mədəni tədbirlərdə nümayiş etdirilib.
Mendi Merzaban (d. 1987, Saaskaton/Kanada) əsas diqqəti ərəb modernizminə yönəltməklə, rəssam və müasir incəsənət üzrə kurator kimi çalışır. Onun araşdırmaları hərəkətli təsvir, mətn və çap işi vasitəsilə şəfqət, yaddaş və dil məsələlərini nəzərdən keçirən təcrübələrə əsaslanır. O, Britaniya Kolumbiyası Universitetinin Təsviri İncəsənət və Antropologiya fakültəsinin məzunudur və MIT Architecture təhsil ocağında magistr dərəcəsini almağı planlaşdırır (2019-2021).
Aydan Mirzəyeva (d. 1992, Bakı) Azərbaycan Dövlət İncəsənət Akademiyasının sənaye dizaynı fakültəsini bitirib (2010-2014). O , 2017 və 2018-ci illərdə ARTIM Lab layihəsində uğurla iştirak edib və qrant qalibi olaraq, YARAT Studios rezidentinə çevrilib. 2018-ci ildə, o, Kiyevdə (Ukrayna) "Art Prospect" rezidentura proqramında iştirak edib. Onun əsərləri Azərbaycan, BƏƏ və Ukraynada nümayiş edilib. Öz ən son əsərində, ağac materialların gizli dinamikasını və onların emal imkanlarını araşdırır.
YARAT Rezidentura Proqramı
YARAT Müasir İncəsənət Məkanı, hər ilin sonunda (sentyabr ayında) rəssamları rezidentura proqramında iştirak üçün müraciət etməyə dəvət edir. Proqram üç mərhələyə bölünüb (yanvar-aprel, aprel-iyul, sentyabr-dekabr) və qrantların təqdim edildiyi rəssamlar, üç ay ərzində Bakıda işləmək və yaşamaq imkanı əldə edirlər. Hər bir mərhələdə iki beynəlxalq və iki yerli rezident iştirak edir. YARAT Rezidentura Proqramı, müxtəlif mövzular üzrə araşdırmaların aparıldığı açıq təcrübələrə və Qafqaz regionunun araşdırılmasına maraq göstərən rəssamlar üçün açıqdır. Proqram çərçivəsində rezidentlər öz həmkarları, habelə beynəlxalq səviyyəli incəsənət peşəkarları ilə müzakirələr aparmaq, eləcə də Azərbaycanın müxtəlif bölgələrinə səfərlər etmək imkanı əldə edirlər. Rezidenturanın sonunda uğurlu sənət əsərləri Bakıdakı ARTIM Layihə Məkanında nümayiş etdirilir. YARAT Rezidentura Proqramı əsasən ingilis dilində aparılır.
Sərginin tarixləri: 18 aprel – 10 may
İş rejimi: Çərşənbə axşamı – Bazar, 12:00 – 20:00
Giriş sərbəstdir
Ətraflı məlumat üçün: www.yarat.az; 0125051414
_______
Пространство Современного Искусства YARAT объявляет о проведении групповой выставки "На кончиках чужих языков", где свои работы представят резиденты YARAT Агиль Абдуллаев (Азербайджан), Лаура Бьянко (Италия), Мэнди Мерзабан (Канада) и Айдан Мирзаева (Азербайджан).
День открытия: 18 апреля, 19:00
Адрес: Проектное Пространство ARTIM, Ичеришехер, ул. Беюк Гала 30, 001A
Вход свободный
«На кончиках чужих языков» – это групповая выставка художников, которые в данное время являются резидентами YARAT. На выставке представлена подборка работ, каждая из которых подразумевает своеобразный диалог. Варьируя подходы к инсталляции и видео, художники создают сцены общения между объектами, пейзажами и комментариями, добиваясь художественно-персонифицированного взаимодействия между составными частями представленного контента. Выставка в какой-то мере опирается на идеи русского философа Михаила Бахтина и его своеобразной теории языка, в которой он выдвигает предположение о том, что слово может рассматриваться как звено в цепочке голосов или ячейка в матрице взаимодействия. В своем сочинении «Проблемы поэтики Достоевского» (1963) он отмечает, что человек живет в мире чьих-то слов, часто наталкиваясь на интертекстуальность выражений и чуждое произношение. Принятие образов и историй, скрытых в использовании слов, позволяет занять выигрышную позицию при размышлениях о том, какими визуальными и лингвистическими приемами художники исследуют строй языка, приводя в действие эту диалогическую реальность.
Агиль Абдуллаев представляет инсталляцию «Я говорил, что мы к луне идем, однако и до крыши не добра́лись”, созданную именно для данного выставочного пространства. Инсталляция ставит под сомнение точность существующих условий и ситуаций, определяемых социальными и религиозными структурами, которые ограничены существующими табу. В окрашенном до половины в зеленый цвет пространстве лицом к лицу установлены две видео-работы, позиционно противопоставляющие художника самому себе: на одном экране зритель видит его как рассказчика, в то время, как на экране напротив он совершает омовение, предписанное к исполнению перед молитвой-намаз. А посередине выставлена фотография «Рашида – крыша». Инсталляция, в первую очередь, обращена к критическим проблемам социокультурной реальности, находясь в которой художник высказывает свое мнение о взаимоотношениях между религией и наукой. При поверхностном взгляде кажется, что работа построена на противопоставлении контрастов; однако, при более глубоком рассмотрении видно, что художнику удается построить диалог между, казалось бы, несовместимыми, разными мирами. Поэтичным и тонким образом он формирует художественный рассказ, ставящий под сомнение верность догм, слов и дуалистического понимания мира. Похоже, что ключ к данной работе кроется в сцене омовения, поскольку этот ритуал обращается к духовной интуиции, внутреннему очищению через внешнее очищение водой, что означает движение, изменение и принятие многообразия.
Четырехканальная видеоинсталляция Лауры Бианко под названием «Видимые города» черпает вдохновение из романа Итало Кальвино «Невидимые города» (1972). Автор определяет свою работу как «книга в форме многогранника». Она содержит описания вымышленных городов, включая не только повествовательные эпизоды, но и постановочные сцены диалога между исследователем Марко Поло и императором Хубилаем. Целью данной работы было провести эксперимент по созданию косвенного портрета Баку при помощи повествовательной структуры романа. Подобно многогранному космосу, этот портрет складывается из сопоставления фрагментов разных вымышленных городов. Для Кальвино город символизирует «напряжение между геометрической рациональностью и путаницей человеческого существования». Исходя из этого принципа, художник показывает зороастрийскую традицию четырех стихий (земля, вода, воздух, огонь), которая может считаться одной из первых попыток идентифицировать точную – почти «геометрически» точную структуру, таящуюся за сложным устройством природы. Рассматривая четырехэлементную систему классификации в единстве с тематическим принципом Кальвино, она создает свою собственную систему, попарно сочетая каждую стихию с соответствующей темой (тело, память, знак, желание). Тогда каждый город можно считать результатом сочетания одного элемента и одной темы. Она перескакивает с рассказа документалиста к игровому кинорассказу и обратно, и тут, и там дополняя новые штрихи к образу Баку.
Инсталляция Мэнди Мерзабан «Прибрежная близость» – это серия спроецированных вертикальных диптихов природных и городских пространств, которые появляются как дискурс коротких, тихих сцен в виньетке. Созданные из подборки эпизодов личного опыта, услышанных рассказов и исторических событий, парные сценки смотрятся как встреча параллельных миров. Их виртуальная перекличка создает тонкое напряжение, возникающее благодаря пространственным, политическим и экономическим ассоциациям. Среди этих сдвоенных сцен – туман, поднимающийся с невысоких вершин Большого Кавказа подобно волнам Каспийского моря, бесконечно отступающим обратно, совершив свое извечное движение к берегу. В другой сцене светящиеся, нерастворимые пузырьки масла спонтанно поднимаются из тихих вод, в то время как облака закрывают солнце, что в целом смотрится рефреном образа четырех стихий (вода / воздух | масло / солнце). Излом падающей с обрыва реки накладывается на движение осла на нефтепромысле Биби-Эйбат в 1930 году; из зеленеющего парника вытекает опрокинутая, подвешенная в пространстве река, в то время как в соседней сценке изображены прохожие, снимающие селфи вдоль Каспия на шиховском пляже поверх нефтяных вышек советского времени.
В работе «Близнецы» Айдан Мирзаева продолжает свою серию, освещающую структуру и изумительные особенности дерева. Как и ее ранние произведения, эта работа основана на самых последних научных познаниях о том, что деревья могут регистрировать боль, узнавать предметы и даже защищать друг друга и проявлять заботу посредством корневой системы, позволяющей им общаться друг с другом. Используя различные цвета, повторяющие тонкие узоры древесины, художник еще глубже исследует красоту сложной системы, исследуя изменчивые объекты, подверженные воздействию погоды и росту, наглядно демонстрируя эстетику динамики природных процессов. Деревянные панели в данном образце ее серии установлены прямо напротив друг друга, подчеркивая скрытый, коммуникативный аспект материала.
О художниках
Агиль Абдуллаев (1992 г.р., Баку), предпочитает работать в технике движущегося изображения, фотографии и перформанса. Окончил с отличием бакалавриат по изобразительному искусству в университете Ноттингем Трент (2018), был отобран в бенефицианты организации Bloomberg New Contemporaries (2018), а также получил ‘Attic Residency’ от агентства One Throsby Street в Ноттингеме (Великобритания). В своих многожанровых работах он исследует Кавказскую идентичность, стараясь развернуть диалог об идентичности и обществе, осветить контрастирующие темы, например – феминизм и мужественность, общественная жизнь и частная, западные и восточные культурные стандарты, наводя мосты между этими темами.
Лаура Бианко (1990 г.р., Милан/Италия) является итальянской кинематографисткой, монтажером и художником визуальных жанров. Окончив с отличием бакалавриат по курсу медиа-дизайн и мультимедийные искусства в NABA (Новая Академия Изобразительного Искусства) в Милане, она начала работать преимущественно на стыке документального, экспериментального кино и анимации. Ее фильмы демонстрировались на кинофестивалях, в художественных галереях и культурных мероприятиях, как в Италии, так и за ее пределами.
Мэнди Мерзабан (1987 г.р., Сааскатон/Канада) является художником и куратором в области современного искусства, фокусируется на арабском модернизме. Ее творчество, базируясь на исследованиях, является взглядом на аффект, память и языки, а воплощается в таких форматах, как движущееся изображение, текст и принтерные работы. Она окончила Университет Британской Колумбии по курсу изобразительное искусство и сейчас является студентом магистратуры (2019-2021) в школе архитектуры MIT (Массачусетский Технологический Институт).
Айдан Мирзаева (1992 г.р., Баку), окончила факультет промышленного дизайна Азербайджанской Государственной Академии Художеств (2010-2014). Она успешно участвовала в проекте ARTIM Lab 2017/2018 гг. и, выиграв грант, стала резидентом YARAT Studios. В 2018 г. она участвовала в программе резидентуры Art Prospect в Киеве (Украина). Ее работы были представлены в Азербайджане, ОАЭ и Украине. В своей самой новой работе она исследует скрытую динамику и возможности обработки древесных материалов.
Программа Резидентуры YARAT
Пространство Современного Искусства YARAT в конце каждого года (в сентябре) приглашает художников к участию в программе резидентуры. Программа разделена на три этапа (январь-апрель, апрель-июль, сентябрь-декабрь) и художники, которым предоставляются гранты, получаются возможность работать и жить в Баку в течение трех месяцев. В каждом этапе участвуют два международных и два местных резидента.
Программа Резидентуры YARAT открыта для практики по исследованию различных тем, и для художников, проявляющих интерес к изучению Кавказского региона. В ходе программы резиденты имеют возможность вести обсуждения со своими коллегами, так же профессионалами искусства международного уровня, кроме того, совершать поездки в регионы Азербайджана. В заключении резидентуры успешные произведения искусства демонстрируются в Проектном Пространстве ARTIM. Программа Резидентуры YARAT проводится в основном на английском языке.
Дни выставки: 18 апреля – 10 мая
Режим работы выставки: Вторник – Воскресенье, 12:00 – 20:00
Дополнительная информация: www.yarat.az; 0125051414
_______
YARAT Contemporary Art Space is pleased to announce the group exhibition "On the tip of other tongues" with works by YARAT residents Agil Abdullayev (AZ), Laura Bianco (Italy), Mandy Merzaban (Canada), Aydan Mirzayeva (AZ).
Opening Date: 18th of April, 7 pm
Address: ARTIM Project Space Old City (Icherisheher) Boyuk Gala Street 30, 001A
Admission is free
"On the tip of other tongues", a group exhibition of YARAT’s current artists in residence, brings together a series of works that intimate scenes of dialogue. Through varying approaches to installation and video, the artists create moments of correspondence between objects, landscapes and narratives through fictionalised encounters. The exhibition draws loosely on Russian philosopher Mikhail Bakhtin and his seminal theories on language, where he proposes how the word can be regarded as a nexus of voices and a matrix of interactions. In his seminal text Problems of Dostoevsky's Poetics (1963), he mentions how one lives in a world of other’s words; frequently referring to the intertextuality of expression and the inherent otherness of utterance. The notion of realms and histories hidden in the usage of words offers a vantage point from which to reflect on the ways the artists explore the re-sequencing of language, both visual and linguistic, to enact this dialogic reality.
Agil Abdullayev’s site-specific installation "I said, we are going to the moon and we even didn't make it to the roof" questions the certainty of existing conditions and situations of the social and religious structures within existing taboos. Two video works are installed face-to-face in the half green painted space, juxtaposing the artist positions himself as a narrator and the act of the washing procedure to be prepared for praying, in the middle the photograph "Rashida is the roof" is displayed. The installation refers mainly to the critical problems of social and cultural reality in which the artist offers his opinion on the relationship between religion and science. Looking superficially the work plays with contrasts; however, at a deeper level of observation, the artist manages to create dialogues between seemingly incompatible, different worlds. In a poetic and subtle way, he forms a fictive narrative, questioning the validity of dogmas, the word, and a dualistic understanding of the world. The washing scene seems to convey the key, as this ritual applies to the spiritual intuition and the inner purification through water, that stands for moving, changing and acceptance of diversity.
Laura Bianco’s four-channel video installation In Visible Cities takes inspiration from Italo Calvino’s novel Invisible Cities (1972). Defined by the author as a "polyhedron shaped book", it comprises descriptions of fictional cities divided into thematic groups and feature moments of dialogue between the explorer Marco Polo and the emperor Kublai Khan. The work aims to experiment with the novel’s narrative structure to draw an indirect portrait of Baku. As a polyhedric kosmos, it only exists as a juxtaposition of fragments of different fictional cities. For Calvino, the symbol of the city expresses «the tension between geometric rationality and the tangle of human existences». With this in mind, the artist draws on the Zoroastrian tradition of the four basic elements (earth, water, air, fire), which could be considered as one of the first attempts to identify a precise – almost "geometric" – structure behind the tangled complexity of nature. Considering the four elemental system of classification and Calvino’s thematic one, she creates her own one, pairing the different elements with corresponding themes (body, memory, sign, desire). Each city is then the result of the combination of an element and a theme. By playing in between documentarist approaches and fictional storytelling, each one depict something of Baku.
Mandy Merzaban’s installation Littoral intimacies is a series of projected, vertical diptychs of natural and urban spaces that appear as brief, quiet vignettes of scenes in discourse. Drawn from collected personal encounters, imparted stories and historical minutiae, the paired scenes play out as encounters between parallel worlds. Their virtual relationships intimate subtle tensions that arise from their spatial, political or economic associations. Among these dual scenes include of fog lifting from a low peak of the Greater Caucasus mountains as waves from the Caspian sea endlessly retreat in a reverse primordial movement. In another scene luminous, insoluble, oil bubbles rise spontaneously from calm waters, while clouds occlude the sun in a re-formulation of the four elements (water/air | oil/sun). A waning river changes direction against the movement of a 1930 Bibi Heybat oil donkey; an inverted suspended river drains from a regrowing greenhouse, while another scene shows passersby taking selfies along the Caspian above the Soviet oil rigs of Shikov beach.
In her work “Twins” Aydan Mirzayeva continues her series highlighting the structure and fascinating particularities of wood. As her earlier pieces it is based on the most recent scientific knowledge that trees can register pain, learn things, and even protect and care for each other trough a root network that enables to communicate with each other. Using different colours following the delicate wooden patters the artist furthermore explores the beauty of a complex system investigating transient objects exposed to weather and growth and making visible aesthetics of dynamics and processes in nature. In the current version of their series, the wooden panels are hung directly opposite, highlighting the hidden, communicative aspect of the material.
Biographies
Agil Abdullayev, (b. 1992, Baku) primarily working in moving image, photography and performance graduated from BA Fine Arts with First Class Hounour at Nottingham Trent University (2018), has been selected for Blooberg New Contemporaries (2018), being recipient of "Attic Residency" by One Thorsby Street in Nottingham, UK. His multidisciplinary practice examines the Caucasian identity aiming to facilitate a dialogue of identity and society with the contrast of the subjects such as femininity and masculinity, public life and private life, western and eastern cultural standards and bridging the spaces between these subjects.
Laura Bianco (b. 1990, Milan/Italy) is an Italian filmmaker, film editor and visual artist. After a BA (Hons) in Media Design and Multimedia Arts at NABA (New Academy of Fine Arts) in Milano, she started working mostly at the intersection of documentary, experimental films and animation. Her films have been screened in film festivals, art galleries and cultural events in Italy and abroad.
Mandy Merzaban (b. 1987, Saaskaton/Canada) is an artist and a curator of modern and contemporary art with a focus on Arab modernism. Her research based practice looks at affect, memory and language through moving image, text and printmaking. She is a graduate of Fine Arts and Anthropology from the University of British Columbia and an upcoming Masters student at MIT Architecture (2019-2021).
Aydan Mirzayeva (b. 1992, Baku) graduated from the Azerbaijan Academy of Fine Arts in Industrial Design (2010-2014). She participated successfully in the ARTIM Lab project 2017/2018 and was granted with a residency at YARAT Studios. In 2018 she participated in the Art Prospect Residency Program in Kiev (Ukraine). Her work has been featured in Azerbaijan, UAE and Ukraine. Her most recent work explores aesthetics of hidden dynamics and processes of wood material.
YARAT Residency Program
YARAT Contemporary Art Space invites artists to apply for the residency programme of end every year (september). The programme is divided into three periods (January–April, April-July, September-December) and grants selected artists an opportunity to live and work in Baku for up to three months. Each period hosts two international and two local residents. YARAT Residency Programme is open for artists who are engaged in open, research-based practice across disciplines and show an interest in discovering the Caucasus region. The programme engages residents in discussions with fellow artists and international arts professionals, as well as travel around Azerbaijan. Artworks resulting from the residence are exhibited at the ARTIM Project Space, Baku. YARAT Residency programme is predominantly conducted in English.
Exhibition dates: 18th of April – 10th of May
Working hours: Tuesday – Sunday, 12 pm – 8pm
For more information: www.yarat.az; 0125051414
